Ποτέ δεν πρέπει να ξεχνούμε,
πως: όλες οι επιστήμες και η φιλοσοφία, οι τέχνες και οι κοινωνικές αξίες
γεννήθηκαν σε μια συγκεκριμένη εποχή και σε μια συγκεκριμένη γεωγραφική περιοχή
εκεί όπου ευδοκίμησε η ακατάλυτη διαχρονικά υπεροχή της ελληνικής γλώσσας, που
με τον πλούτο της και τη διεισδυτικότητά της στην ακρίβεια λεπτεπίλεπτων
λεξίτυπων για την αποτύπωση της λεπτομέρειας αφηρημένων εννοιών έπαιξε
πρωταγωνιστικό ρόλο στην ενίσχυση του αρχαίου ελληνικού πνεύματος. Ακολούθησαν
οι Ρωμαίοι κι όταν αυτοί οι νοτιοευρωπαίοι (Έλληνες και Ρωμαίοι) αναχαιτίστηκαν
από τα ανατολικά και τα νότια, κινήθηκαν βόρεια για να ενσωματώσουν
ανθρωποφάγους, να εκπολιτίσουν γαλανομάτηδες λήσταρχους με σώματα γεμάτα
τατουάζ, που φορούσαν κέρατα αγελάδας και μαζικά φυλαχτά, και να δώσουν λογική
και νόμους σε λευκούς, γυμνόστηθους ανθρώπους που λάτρευαν κωνοφόρα δένδρα!. Αυτή είναι η αδιάψευστη ιστορική
πραγματικότητα….
Το επίθετο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας αάατος - ος - ον προκύπτει από το στερητικό α και το ρήμα αάω (α + αάω). Στη νεοελληνική γλώσσα έχει την έννοια αυτού που δεν μπορεί να βλαφτεί...ο άβλαπτος,ο αλώβητος, ή και ο αχτύπητος ή ο απαραβίαστος.. Το ρήμα αάαω (=χτυπώ, βλάπτω) μελλ: αάσω αορ: άασα - Μεσ: αάομαι μελλ: αάσομαι αορ: αασάμην ή ασάμην παθ.μελ: αασθήσομαι παθ.αορ: αάσθην, είναι ελλιπές και δεν έχει παρακείμενο και υπερσυντέλικο. Το συναντάμε στην Οδύσσεια του Ομήρου Φ. 296
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου