Το επίθετο της αρχαίας ελληνικής γλώσσας
αάατος - ος - ον προκύπτει
από το στερητικό α και το ρήμα αάω (α + αάω).
Στη νεοελληνική γλώσσα έχει την έννοια αυτού που δεν μπορεί να βλαφτεί...ο άβλαπτος,ο αλώβητος, ή και ο αχτύπητος ή ο απαραβίαστος..
Το ρήμα αάαω (=χτυπώ, βλάπτω) μελλ: αάσω αορ: άασα - Μεσ: αάομαι μελλ: αάσομαι αορ: αασάμην ή ασάμην παθ.μελ: αασθήσομαι παθ.αορ: αάσθην, είναι ελλιπές και δεν έχει παρακείμενο και υπερσυντέλικο. Το συναντάμε στην Οδύσσεια του Ομήρου Φ. 296
Όλες οι αληθινές σκέψεις είναι ωραίες,
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου